,

 .

Οι Κεχηναίοι

Πρόσωπα και Χαρακτήρες τής Κεχήνης

.

……….Η Κεχήνη είναι μία χώρα πολύ μακρινή. Βρίσκεται κυριολεκτικά σε άλλον πλανήτη. Εκεί κατοικεί το περήφανο κεχηναϊκό έθνος, οι Κεχηναίοι, και στα κείμενα που ακολουθούν θα επιχειρήσουμε να τους γνωρίσουμε. Κάποτε διάβασα σε ένα λεξικό ότι «κεχηναίος», στην αρχαία ελληνική, σημαίνει «χαχόλος», «χάνος», «αποβλακωμένος», αλλά νομίζω ότι πρόκειται γιά απλή σύμπτωση, αφού οι αρχαίοι Έλληνες δεν ταξίδεψαν ποτέ σε άλλους πλανήτες…

Αθανάσιος Τσακνάκης

Τής Αχρηστεράς και τής Καθόδου

.

……….Ο ένας ο παππούς του είχε πιαστεί καλά και είχε κονομήσει τρελά, συνεργαζόμενος κάποτε με τους κατακτητές τού τόπου του, Βοϊδούλγαρους και Φριτσμανούς. Ο άλλος ο παππούς του (πού τους θυμηθήκαμε τώρα όλους αυτούς τους βρικόλακες;) έβγαλε πολύ χρήμα κατά τον κεχηναϊκό «εμφύλιο» (…και καλά), πουλώντας στους Συμμορίτες όσα έκλεβε από τον Στρατό, και στον Στρατό όσα έκλεβε από τους Συμμορίτες (τελικά τον έσφαξαν οι Συμμορίτες από χόμπυ).

……….Ο πατέρας του, πάλι, ως άξιος και προκομμένος δουλευτής, αυγάτισε την οικογενειακή περιουσία επί Εξαετίας (όρος τής κεχηναϊκής ιστοριογραφίας), κάνοντας πότε τον lalakas (κεχηναϊκός όρος που σημαίνει τον «φιλικά προσκείμενο»), πότε τον koroidos (κεχηναϊκός όρος που σημαίνει τον «ημέτερο») και πότε τον roufianos (κεχηναϊκός όρος που σημαίνει τον «αντιστασιακό»).

……….Ο υιός, τώρα, πολυτελώς μεγαλωμένος σε υπερπολυτελή κατοικία από τέτοιου βεληνεκούς ακραιφνείς ιδεολόγους, μέσα σε ένα αυστηρά δημοκρατικό (αντίφαση;) περιβάλλον, γαλουχημένος από τις προαιώνιες αξίες τής κοινωνικής τάξης του και εμποτισμένος από τις ηθικές παρακαταθήκες των προγόνων του και των ομοίων τους («τα ζόμπι βγήκαν απ’ τον τάφο τους»), πάμπλουτος από τα γεννοφάσκια του (ε, καλά τώρα!), δεν είχε και πολλές επιλογές: οπωσδήποτε θα ασπαζόταν φανατικά την πολλά (μετρητά) υποσχόμενη ιδεολογία τής Αχρηστεράς και τής Καθόδου…

……….Όταν σταμάτησε να παίζει με το πουλάκι του (παπαγαλάκι ήταν), γύρω στα τριάντα, ο οικογενειακός περίγυρος πανευτυχής διαπίστωσε ότι το παιδί είχε πλέον ενηλικιωθεί (τι μαράζι κι αυτό!). Το πτυχίο που είχε λάβει από το διάσημο (και πανάκριβο) Καργιόλιαν Γιουνιβέρσιτυ, καθώς και το πολυετές μεταπτυχιακό (εφτά χρόνια!) που περάτωσε στο περίφημο Τσογλάνιαν Ίνστιτουτ, απέδειξαν πόσο δίκιο είχε ο θείος του (παλαιός φουντικός και νυν σοσιαληστής) όταν επέμενε να τον σπουδάσουν στο εξωτερικό.

……….Το γεγονός, όμως, που έπαιξε τον σημαντικότερο και αποφασιστικότερο ρόλο στις μετέπειτα επιλογές τού νεαρού φωστήρα ήταν το μισό (πρώτο και τελευταίο του) μεροκάματο (δυόμιση ώρες με διάλειμμα) που κατά λάθος είχε κάνει στα εικοσιπέντε του σε ένα Καίει-Μπαρ τού εξωτερικού. Συνταρακτική εμπειρία! Εκεί ζυμώθηκε έντονα με τον κόσμο τής βιοπάλης και τα καθημερινά προβλήματά του, ένιωσε μέχρι τα τρίσβαθα τής ψυχής του τις αγωνίες, τις ανησυχίες και τις προσδοκίες τής εργατιάς, κατανόησε τον μόχθο και τον πόνο των απλών ανθρώπων των κατώτερων και αδύναμων τάξεων και αφουγκράστηκε στοχαστικά τους καημούς και τα όνειρα τής φτωχολογιάς. Τότε ακριβώς, λοιπόν, βαθύτατα συγκλονισμένος, αποφάσισε να δοθεί «ψυχή τε και σώματι» και να αφιερωθεί εξολοκλήρου στους ηρωικούς αγώνες τής Αχρηστεράς και τής Καθόδου…

……….Μαλλί ακούρευτο, σαν (άπλυτος) θάμνος, ηλίθια στρογγυλά γυαλάκια, απίθανες αξουρισιές, στριφτό τσιγάρο (μάρκας Bafos), πανάκριβη αλλά εντέχνως τσαλακωμένη καπαρντίνα, σκισμένο τζην (χωρίς τόνικ), γελοία πατούμενα, σαν τυρόπιτες, και η ντουντούκα συνεχώς στο ένα χέρι (με το άλλο, μέσα από την τσέπη τής καπαρντίνας, έξυνε τα «συγγράμματά» του).

,
……….Τα συνθήματα τα γνώριζε άπταιστα (εμ, βέβαια, δυό μήνες τα μελετούσε γιά να τα μάθει!). Η περαιτέρω θεωρητική κατάρτισή του (αυτή που τον κατέστησε ξερόλα) βασιζόταν αποκλειστικά και μόνο στο περισπούδαστο βιβλίο «Το Κακάλιο», τού ογκόλιθου τής φιλοσοφίας Καρλ Βλαξ, τον οποίο θαύμαζε και εκτιμούσε απεριόριστα, όπως κάθε βλαξιστής που σέβεται τον (τρισάθλιο) εαυτό του.

……….Αγωνιστικά καμαρωτός και επαναστατικά μαχητικός βρέθηκε πάμπολλες φορές στην πρώτη γραμμή τής πορείας τού ΦΑΜΕ (εκ τού «όσα ΦΑΜΕ, όσα πιούμε κι όσα…» τα παρακάτω τα ξέρετε). Μέσα στον πυρετό των κοινωνικών, ταξικών και λαϊκών κινητοποιήσεων, βροντοφώναζε ρυθμικά και επαγγελματικά: «Ο λαός δεν ξεχνά τής χολής του τον χαβά», «Νόμος είναι το δίκιο τού τεμπέλη», «Εργατιά, αγροτιά, μάς ταΐζεις μιά χαρά», «Αγώνας λαϊκός, πανεργατικός, εμείς θα συμμετέχουμε θεωρητικώς», «Αγρότη μπορείς γιά ’μάς να ξεσκιστείς, εσύ μες στο λιοπύρι, και στην βουλή εμείς», «Γύρω-γύρω όλοι, βαράτε τον καργιόλη», «Οι γάιδαροι μαλώνουνε σε ξένον αχυρώνα» και άλλα τέτοια, βαθυστόχαστα, μυστηριώδη και δυσεξιχνίαστα.

……….Ως γνήσιο τέκνο (είπα τέκνο, όχι τεκνό) τής Αχρηστεράς, κοκκίνιζε σε κάθε δράση, αντίδραση, πρωτοβουλία και εκδήλωσή του. Ήταν βέρος Αχρηστερός και όφειλε συνεχώς να το αποδεικνύει έμπρακτα (δηλαδή έγχρωμα). Τώρα τελευταία, ωστόσο, είχε διαπιστώσει (Τι νους! Τι οξυδέρκεια!) ότι το κόκκινο δεν πολυαπέδιδε (ιδεολογικώς, εννοείται!) και ότι είχε εμφανίσει σημαντική Κάθοδο (Ωπ! Νάτην επιτέλους και η Κάθοδος! Τελικά, υπάρχει Θεός!). Ο Αχρηστερός προβληματίστηκε έντονα, καλοζύγισε την κατάσταση και άρχισε να γέρνει (όσο ακόμη τον παίρνει) προς το τριανταφυλλί, το ροζάκι (έλα, Αλέκο!), επειδή οι δυνάμεις τής αναντροπής (σωστά είναι γραμμένο!) δεν είναι πλέον εκείνες που κάποτε «έσπαζαν τις ρίζες» των Κεχηναίων, αλλά αυτές που θα τους απαλείψουν «σύρριζα».

……….Έπειτα, σκέφτηκε ότι δεν χρειάζεται να αλλάξει ούτε (μετ)αμφίεση ούτε συνήθειες ούτε συνθήματα ούτε νοοτροπία ούτε ιδεολογικές (σ)καταβολές. Λίγο το χρώμα θα ξανοίξει. Τόσο δα. Πάλι στην Αχρηστερά θα ανήκει. Από θύματα και κορόιδα η Κεχήνη είναι γεμάτη, παραδάκι εκ των «συντρόφων» τού «εξωτερικού» (και ιδιαιτέρως εκ τού θείου Ψώρος) διατίθεται αφειδώς… Ε, δεν φαίνεται δύσκολο το «πολιτικό» εγχείρημα. Σκέφτεται, λοιπόν, πολύ σοβαρά, να «συσπειρωθεί» αλλού (δηλαδή να αλλάξει σπείρα), ώστε να του «μένει και κάτι» (μην ξεχνιόμαστε, «τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα») από όλον αυτόν τον «ταξικό αγώνα». Ε, τι, δηλαδή; Τζάμπα επανάσταση γίνεται; Δεν γίνεται!

Είπατε τίποτα;

Αθανάσιος Τσακνάκης

***

Σημείωση πνευματικών δικαιωμάτων:

……….Το κείμενο αυτό αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία τού συγγραφέα.

……….Επιτρέπεται η δωρεάν αναδημοσίευση στο διαδίκτυο και μόνον, αυτούσιου και χωρίς αλλαγές τού παρόντος κειμένου, μόνον μετά από άδεια τού συγγραφέα, και με τον αυστηρό όρο να αναφέρονται σαφώς ο συγγραφέας και η αρχική πηγή δημοσίευσης, και εφ’ όσον η αναδημοσίευση περιλαμβάνει το σύντομο βιογραφικό τού συγγραφέα, και την σημείωση πνευματικών δικαιωμάτων.

……….Απαγορεύεται η αφαίρεση ή προσθήκη λέξεων, φράσεων και η με κάθε άλλο τρόπο τροποποίηση ή αλλοίωση τού κειμένου και τού περιεχομένου του.

***