,

,

……….(…) Τὰ ξημερώματα τῆς 28ης Νοεμβρίου 1912 ἔφτασαν στὸ Δρίσκο νέες ἐνισχύσεις στοὺς τούρκους, οἱ ὁποῖοι γνωρίζοντας τὴν στρατηγικὴ σημασία τῆς τοποθεσίας γιὰ τὴν ἐξέλιξη τῶν στρατιωτικῶν ἐπιχειρήσεων τῆς κοιλάδας τῶν Ἰωαννίνων, ἤθελαν νὰ τὴν κρατήσουν πάσῃ θυσίᾳ. Ἔφτασαν λοιπὸν ἀπό τὴν Καστρίτσα ὀκτώ χιλιάδες ἄνδρες καὶ τοποθετήθηκαν ἐπί πλέον τηλεβόλα κατὰ μῆκος τῶν χαρακωμάτων ἔναντι τῶν 800 Γαριβαλδινῶν μὲ τρία πυροβόλα καὶ λίγα πυρομαχικά, περνῶντας ἀπό τὴν ἅμυνα στὴν ἐπίθεση, ἀλλά οἱ Ἕλληνες ἐρυθροχίτωνες ἔμειναν ἀκλόνητοι στὶς θέσεις τους ἀπαντῶντας μὲ πυκνότατα πυρᾶ.

……….Στὴν πρώτη γραμμὴ ἡ κυρία Ἀσπασία Ράλλη, μαχόταν στὸ πλευρὸ τοῦ θείου της. Μετὰ ὅμως ἀπό τέσσερεις ὧρες καὶ μὲ τὰ πυρομαχικά τους νὰ ἐξαντλοῦνται, ἄρχισαν νὰ κλονίζονται. Ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλο οἱ γενναῖοι ἄρχισαν νὰ πέφτουν. Μεταξὺ αὐτῶν ὁ ἑπτανήσιος ἡρωικός μας ποιητής, Λορέντζος Μαβίλλης, ποὺ ἐνῷ ἀποσυρόταν σοβαρὰ πληγωμένος ἀπό τὸ πεδίο τῆς μάχης, δέχτηκε δεύτερη σφαῖρα ποὺ τὸν ἄφησε νεκρό.

..........Ἔχοντας ὡς ἡθικό κανόνα τῆς ζωῆς του τὸ χρέος πρὸς τὴν πατρίδα, δίνοντας πάντα πρῶτος τὸ παράδειγμα, ἡ Κρητικὴ ἐπανάσταση, οἱ πόλεμοι καὶ κάθε ἐθνικό κίνημα τὸν εὕρισκαν πάντα πρόθυμο στὴν θυσία. Καρτερικὸς στὸν πόνο καὶ στὴν στέρηση ἔλαβε μέρος στὴν ἐκστρατεία τοῦ 1897 ὅπου τραυματίστηκε στο χέρι καὶ στὸ μπράτσο. Μὲ τέτοια ἰδανικά, ἄν καὶ ἡ ἡλικία του εἶχε περάσει, ὄντας 53 ἐτῶν, δὲν δίστασε νὰ λάβῃ μέρος στὴν τελευταία ἐκστρατεία καὶ δὲν τὸν φόβισαν καθόλου οἱ κακουχίες ποὺ δοκίμαζε διασχίζοντας μὲ τὰ πόδια τὴν Θεσσαλία, τὴν Μακεδονία καὶ τὴν Ἤπειρο ὡς Γαριβαλδινὸς λοχαγὸς κι ἔτσι ἔφτασε μὲ τὸ Σῶμα του μπρὸς στὰ Γιάννενα στὸ Δρίσκο, νομίζοντας πὼς ἄγγιζε ἕνα ἀπό τὰ ὄνειρα τῆς ζωῆς του, νὰ μπῇ νικητὴς στὴν Ἠπειρώτικη πρωτεύουσα.

..........Σ’ ἕνα ξωκκλήσι τοῦ Δρίσκου ποὺ λειτουργοῦσε ὡς προσωρινὸ νοσοκομεῖο, ἔσβυσε ἡ εὐγενικιά του ὕπαρξη. Λένε πὼς τὰ τελευταῖα του λόγια ἦταν πὼς «Ἐπερίμενα πολλὲς τιμὲς ἀπό τοῦτον τὸν πόλεμο, ἀλλά ὄχι καὶ τὴν τιμὴ νὰ θυσιάσῳ τὴ ζωὴ μου γιὰ τὴν Ἑλλάδα μου». (Ἐπιλεγμένο ἀπόσπασμα ἀπό διάλεξη ἀπαγγελμένη στὶς 8/3/1915 ἀπό τὴν κυρία Εἰρήνη Δεντρινοῦ).

ΠΑΤΡΙΔΑ

Μάννα μου Ἑλλάδα, τὶ δὲν εἶσαι τώρα
σὰν πρῶτα ὀρθή, ψηλή, στεφανωμένη
μὲ δάφνες, τὶ δὲν εἶσαι μὲ τὰ δῶρα
τῆς ἀθάνατης Νίκης στολισμένη;
Ἄχ! πότε θἄρθῃ, πότε θἄρθη ἡ ὥρα
νὰ ματαστράψῃ ἡ ὅψη σου ἡ σβυσμένη
καὶ τὴν ἐρημωμένη σου τὴ χώρα,
μ’ἐλπίδα νὰ φωτίσῃς, ὧ ἀντρειωμένη;
Πατρίδα μου, σηκώσου. Ἄς λάμψῃ πάλι
στὸν αἰθέρα ψηλὰ τὸ μέτωπό σου,
καὶ τῆς Ἐλευτεριᾶς θὲ νὰ προβάλῃ
ἡ μέρα καὶ τὸ θεῖο πρόσωπό σου
θὰ λάμπῃ σὰν τὸν ἥλιο της. Μεγάλη
θὰ γίνῃς κι’ ἀλλοιᾶ τότε στὸν ἐχτρό σου.

Ὁλόκληρο τὸ κείμενο γιὰ τὴν ἡρωικὴ μάχη τοῦ Δρίσκου μπορεῖτε νὰ διαβάσετε στό : www.e-istoria.com