……….Ἀναμφίβολα ὁ Ἀλκιβιάδης ἀποτελεῖ μία ἀπὸ τὶς χαρακτηριστικότερες μορφὲς τῆς κλασικῆς Ἀθήνας. Ὁ χαρακτῆρας του ἦταν ἕνας παράξενος συνδυασμὸς ἐξαιρετικῶν προτερημάτων καὶ μεγάλων ἐλαττωμάτων.

……….Ἡ εὐφυΐα τοῦ Ἀλκιβιάδη τὸν ἔφερε σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸν κῦκλο τοῦ Σωκράτη. Ἦταν ἤδη εἴκοσι ἐτῶν καὶ ἡ διαμόρφωση τοῦ χαρακτῆρα του εἶχε  συντελεσθῆ. Τὰ δείγματα τῆς ἀμέτρου φιλοδοξίας, τῆς τρομερῆς του διορατικότητας καὶ τῆς μεταβλητότητας τῶν ἀρχῶν του ἦταν παρόντα.

……….Ἄν καὶ ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Ἀλκιβιάδη βρισκόταν πιὸ κοντὰ στὶς ἀπόψεις τῶν σοφιστῶν, ἀνάμεσά τους ἀναπτύχθηκε μία ἰδιαίτερα στενὴ σχέση φιλίας. Τὴν φιλία τους χαλύβδωσε ἡ κοινὴ στρατιωτικὴ ὑπηρεσία, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ὁποίας εἶχαν τὴν εὐκαιρία νὰ σώσει ὁ ἕνας τὴ ζωὴ τοῦ ἄλλου.

……….Ὁ Ἀλκιβιάδης θεωροῦσε ὅτι ἡ εἰρήνη ποὺ συμφωνήθηκε τὸ 421 π.Χ. μὲ τὴν Σπάρτη (Νικίας), δὲν ὠφελοῦσε τὴν Ἀθήνα καὶ τὶς προσωπικὲς του φιλοδοξίες. Στόχος του ἦταν νὰ προκαλέσῃ μία νέα σύγκρουση ἡ οποία θὰ ὁδηγοῦσε στὴν ἐπικράτηση τῆς πόλης του σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα.

---