,

,

……….Ὁ ἱστορούμενος Μιχαὴλ Μωραΐτης, γεννημένος τὸ 1856 στὸ πατρογονικὸ του ἀρχοντικὸ στὴν Πλάκα, γόνος παλαιᾶς Ἀθηναϊκῆς οἰκογενείας μὲ προφανὴ ἀρβανίτικη ρίζα ἀπὸ τὰ Μεσόγεια, ἄρα ἐξ αἵματος πολεμιστής, ἦταν μόνιμος ἀξιωματικὸς τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ. Ὡς ἀνθυπολοχαγός, τὸ 1897 πολέμησε στὸν ἑλληνοτουρκικό πόλεμο καὶ ἀνῆλθε πολὺ σύντομα στὸν βαθμὸ τοῦ λοχαγοῦ πεζικοῦ. Τὸ 1904, ὅταν ἡ ἐξέγερση τοῦ Ἴλιντεν ἀφύπνισε ἐπί τέλους τὴν Ἀθήνα ὡς κέντρο ἀποφάσεων, τοποθετήθηκε ὑπὸ κάλυψη στὸ Γενικό Προξενεῖο τῆς Θεσσαλονίκης, μὲ τὸ ψευδώνυμο Μιχαὴλ Ρουμελιώτης, ὅπως καὶ ἄλλοι ἀξιωματικοί, οἱ ὁποῖοι τελικῶς -ἐκτὸς ἀπό δύο-ἐξῆλθαν στὸ βουνό. Ὁ Μ. Μωραΐτης ἐξῆλθε τὴν Ἄνοιξη τοῦ 1905.

……….Ὁ Κ. Ἰ. Μαζαράκης-Αἰνιάν, περιγράφει γλαφυρῶς τό ξεκίνημα τοῦ σώματός του μὲ τοὺς φουστανελλοφόρους του στίς 18.4.1905 (Πάσχα τοῦ 1905), ἀπό τὴν Βουλιαγμένη μὲ τὸ ἀτμόπλοιο «Κεφαλληνία», δύο μετά τά μεσάνυκτα καί τήν ἄφιξή τους νύκτα τῆς ἑπομένης στόν Ἀγυιόκαμπο· ἐκεῖθεν ἀνεχώρησαν, πρό τῆς δύσεως τοῦ ἡλίου, μέ προορισμό τόν Θερμαϊκό.

……….Κατ’ ἐκείνην τήν ἀπόπειρα ἀποβάσεως στό Καραμπουρνάκι, ἡ ἀπουσία ὁδηγοῦ καί ἡ ἄγνοια τῶν συνθηματικῶν κινήσεων, ἀνάγκασε τόν Μαζαράκη καί τούς δύο ἄλλους ἀρχηγούς σωμάτων πού εὑρίσκονταν ἐπί τοῦ ἀτμοπλοίου «Κεφαλληνία», τόν Μωραΐτη καί τόν Φραγκόπουλο, νὰ ἐπιστρέψουν στό Τσάγεζι (Στόμιο), κοντά δηλαδή στόν Ἀγυιόκαμπο, ἀπ’ ὅπου ξεκίνησαν. Κατ’ ἐκεῖνες τίς ἡμέρες φιλοξενήθηκαν στήν βυζαντινή μονή Κομνηνῶν. Στίς 27 Ἀπριλίου 1905 ἐπανέλαβαν τήν προσπάθειά τους μέ τό μικρό ἀτμόπλοιο «Ἀχιλλεύς», φθάνοντας στήν Λεπτοκαρυά (ἀλλοῦ γράφεται Ἁγιος Ἰωάννης, βορείως τοῦ Κορινοῦ), ὅπου τούς ἀνέμεναν ὁ ἰατρός Ἀντωνάκης, ὁ Μιχ. Λεόπουλος, καί ὁ Γεώργιος Τάσος, ἀπεσταλμένοι τοῦ Ἑλληνικοῦ Προξενείου.

……….Τὸ σῶμα τοῦ λοχαγοῦ Μωραΐτου μαζὶ μὲ τὸν ἀνθυπολοχαγό Φραγκόπουλο ἀκολούθησαν πεδινό δρομολόγιο καὶ μετὰ ἀπὸ πορεία 120 καὶ πλέον χιλιομέτρων, ἔφθασαν στίς ἀρχές Μαΐου στὰ Μικρά καί Μεγάλα Λιβάδια.

……….Στὶς 16 Μαΐου 1905, ἔξω ἀπὸ τὴν Καστανερή, ὅπου δεσπόζει σήμερα ἡ μαρμάρινη προτομή του, συνεπλάκη νικηφόρα μὲ μεγάλη τσέτα βουργάρων κομιτατζήδων καὶ τὴν διέλυσε. Ὡς Λοχαγός ὅμως τοῦ τακτικοῦ στρατοῦ, δὲν ἀκολούθησε τὴν ἀνορθόδοξη ἀλλὰ ἀναγκαία τακτικὴ τοῦ ἀνταρτοπολέμου ποὺ διατάζει «χτῦπα καὶ φεῦγε». Παρέμεινε ἐκεῖ ὅπου εἶχαν πέσει καὶ φυσικά, οἱ καταιγιστικοὶ πυροβολισμοὶ τῆς μάχης, κινητοποίησαν ἰσχυρὸ ἀπόσπασμα τοῦ ὀθωμανικοῦ στρατοῦ.

……….Τὴν μεθεπομένη τῆς πρώτης νίκης του, δέχθηκε τὴν σφοδρὴ κυκλωτικὴ ἐπίθεση τῶν ὀθωμανῶν καὶ ἐκεῖ ἔπεσε. Ἦταν 18 Μαΐου καὶ εἶχε μόλις συμπληρωθεῖ ἕνας μῆνας ἀπὸ τὴν ἔνοπλη ἔξοδό του. Ἀπό τοὺς 40 ἄντρες του, σώθηκαν τελικὰ μόνον δέκα.

……….Μεταξὺ τῶν πεσόντων ἦταν καὶ ὁ ὑπαρχηγός τῆς ὀμάδας του, ὁ Ἀνθυπολοχαγός Σπῦρος Φραγκόπουλος (καπετὰν Ζόγρας) ἀπό τὴν Ζάκυνθο, ὁ ὁποῖος ἔλκει τὴν καταγωγὴ του ἀπὸ Συγκλητικὸ Οἶκο τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας.

……….Ὁ καπετὰν Κόδρος, πολεμικὸ ψευδώνυμο ἀναφερόμενο εὐθέως στὸν μυθικὸ Βασιλέα τῶν Ἀθηνῶν, στὴν γενέτειρά του δηλαδή, παρέμεινε, καὶ ἀπὸ τὸ Κράτος ἀφέθηκε ἄγνωστος ἐπί μακρᾶ ἔτη, ὅπως, ἄλλωστε ὅλοι σχεδὸν οἱ Μακεδονομάχοι, ζωντανοὶ καὶ νεκροί, μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις. Αὐτή ἡ πικρία τῆς ἐπίσημης κρατικῆς λήθης, τοὺς συνόδευε στὴν ζωή τους καὶ στὸν θάνατό τους.

---

Πηγές:

•  Τὸ μεγάλο www.e-istoria.com

• Μέρος τῆς παρουσίασης τοῦ βιβλίου «Μιχαήλ Γ. Μωραίτης, Μακεδονομάχος, Καπετάν Κόδρος 1856 –1905» τῶν ἐκδόσεων «Ἐρωδιός» ἀπό τὸν κύριο Μέρτζο, στὶς 2/12/2006. Συγγραφέας τοῦ βιβλίου, ὁ κύριος Παναγιώτης Η. Νικολακόπουλος, ἐπίτιμος δικηγόρος Ἀθηνῶν (στενὸς ἐξ αἵματος συγγενὴς τοῦ ἥρωα).

• Ἐπιμέλεια Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο